Evde oturup sadece masa başında yazıp çizmekle hiç bir şey olmayacağını, mutlaka dışarı çıkmamız gerektiğini anlıyoruz.

Hele ekranlardan Avrupa başkentlerinin meydanlara döküldüğünü, dünyanın öteki ucundaki Sidney’in yüz binlerce insanla Gazze için meşhur köprülerinin üzerini doldurduğunu gördükten sonra..

Müslümanlar olarak biz niçin böylesi bir etkinlik yapamıyoruz öfke ve üzüntüsüyle dışarı koşuyoruz, dostlarla temas kuruyoruz.

Heyhat! Dışarı çıktığımızda birden sükutu hayale uğruyoruz, aklımızda ne Gazze kalıyor ne Filistin. Asıl kendimizin işgale uğradığımızın farkına varıyoruz. Kafamızı kaldırmadan ümitlerimizi bir anda kaybetmiş bir şekilde ne yana gideceğimizi unutuyoruz.

Ve bir anda kafamıza şimşek gibi bir düşünce saplanıyor; Allah böyle bir topluma Gazze’yi kurtarmayı, Gazze’ye destek olmayı nasip eder mi?

Öyle ya, Gazze için mücadele etmek, Gazze için bedel ödemek en büyük bir erdem, Müslümanlık için bir ölçü olduğu bir demde bu erdem herkese nasip olur mu dersiniz? Gazze kim, şu rezil, hayasız ve iffetsiz sokaklar kim?

Söyleyin hangi derdimize yanalım, Gazze’de bir deri bir kemik kalmış bebeklere mi ağlayalım, sokaklarımızı dolduran üryanlarımıza mı? Mevsim bahanesiyle adeta Allah’a karşı savaşıyorlar.

Bundan yirmi otuz sene öncesini hatırlayanlar bilir; Avrupa’dan izine gelenlerin önemli bir bölümünü dikkat çekecek derecede çarşaflı, türbanlı bayanlarla sakallı erkekler oluştururdu hatta medyaya bile yansırdı.

Maalesef şu son yıllarda bu oran tersine döndü, iffet ve hayaya karşı savaş açanların önemli bir bölümünü dışarıdan gelenler oluşturuyor. Müslümanca hayat tarzlarından taviz vermeyen kardeşlerimizi tenzih ediyoruz.

Demek istiyoruz ki Allah (cc) önemli zaferleri herkese nasip etmiyor. Suçu biraz da içimizde, kendimizde, caddelerimizde sokaklarımızda arasak.

Selam ve dua ile.

https://dogruhaber.com.tr/10-14